صلح امام حسن (ع) قیام علیه باطل
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «موج‌رسا»؛ ماهیت صلح امام حسن (ع) چیزی جز قیام و جهاد علیه حکومت باطل و غاصب نبوده است.
بیشتر بخوانید
روش ایشان در این جهاد اسلامی بهره‌گیری از آتش‌بس موقت برای وارد آوردن ضربه‌ی سهمگین در آینده بوده است.
عده‌اى که معترض بودند، از امام حسن مجتبی (ع) سوال می‌کنند که چرا صلح کردى؟ امام به طور سربسته پاسخ دادند؛ چون یک چنین مسئله‌اى را که خیلى روشن است که نمی‌شود واضح گفت امام چه پاسخی می‌داد؟ می‌گفت من صلح کردم که یک حزب سیاسى مخفى تشکیل بدهم و با معاویه بجنگیم!
اگر امام حسن مجتبى (ع) شهید می‌شد، امروز از اسلام یا نامى نبود یا اگر نامى بود، شخصیت اول اسلام معاویه بن ابى‌سفیان بود، اسلامى که شخصیت اولش و مرد اول یا دومش معاویه بن ابى‌سفیان باشد یعنى آن اسلامى که پشتوانه ظلم است، آن اسلامى که پشتوانه قدرت‌هاى جبار و طاغى و غاصب است؛ آن‌چنان اسلامى براى بشریت باقى می‌ماند.
اگر امام حسن به پیکار بر حق ادامه داد، مسلماً هم در جبهه جنگ و هم در جبهه تبلیغاتی بُرد را از آن معاویه کرده است لذا پذیرش آتش‌بسی که مفاد آن به دست خود امام است و زیرکانه در بندهای آن خلافت از معاویه خلع شده، مفیدتر از جنگی است که حظ آن را معاویه می‌برد.
صلح حدیبیه در واقع تدارک و تجدید قوایی بود برای مواجه‌ای پر قدرت در برابر جبهه باطل و این سیره رسول خدا اسوه‌ای شد برای امامان شیعه از جمله امام حسن مجتبی (ع) که اگر در شرایط و تنگناهایی ظاهراً مجبور به عقب‌نشینی شدند، جهاد ادامه پیدا کند و تدارک قوا صورت بگیرد. جنبه‌های مختلف این آتش‌بس را می‌توان از بیانات خود امام که به برخی از معترضان بیان داشتند و برخی واکنش‌های جامعه چنین که از جمله آن زنده ماندن شیعیان، حفظ آثار نبوی و فضائل علوی، ایجاد تشکیلات سری زیرزمینی شیعه و علت آتش بس همان علت صلح حدیبیه است.
امام حسن مجتبی(ع) هرگز دین را در فضای تاریک و نامفهوم رها نکردند و از ابتدای صلح با معاویه شرایطی را بیان کردند که معاویه اگر به آن‌ها عمل می‌کرد امام می‌توانستند در مسیر حق پایه‌گذاری کنند.
در صورت عمل نکردن به این شرایط چهره واقعی و فریب‌کار معاویه آشکار می‌شد و امام ذکر می‌کنند؛ در شرایطی با معاویه صلح می‌کنم که به سنت خدا، رسول خدا و روش صالحان عمل کند.
با این حال تمام لحظات زندگی امام حسن مجتبی (ع) پس از صلح با معاویه به جهاد تبیین ارتباط دارد و در جهت گسترش آن تلاش شده است.
امام حسن مجتبی (ع) در پایه‌گذاری امامت و ولایت تاثیر مهم و قابل توجهی داشت، امروزه داشتن ولایت و امامت نشان‌دهنده آن است که امام حسن مجتبی (ع) در مسیر دین موفق عمل کردند، همچنین شهادت ایشان و مسمومیت‌های پی در پی امام نشان از موفقیت ایشان در برابر دشمن است.
کریم ترابی، عضو هیأت علمی دانشگاه پیام نور زنجان
انتهای خبر/